Swojskie jadło Białka Tatrzańska

Melon pochodzi z Azji Zachodniej. Uprawiany był już w Starożytności przez Egipcjan, Greków oraz Rzymian. W Polsce pierwsze wzmianki o melonie pojawiają się w literaturze średniowiecza. Melon należy do roślin jednorocznych. Jego wartość odżywcza jest większa niż ogórka. W melonie występują cukry w postaci sacharozy, fruktozy i glukozy, sole mineralne, witaminy i kwasy organiczne takie jak na przykład kwas cytrynowy. Ma bardzo duże wymagania cieplne i jest bardzo wrażliwy na wahania temperatury powietrza i gleby. Wymaga gleb przepuszczalnych, ciepłych i łatwo nagrzewających się, bogatych w próchnicę. Najlepiej melony uprawiać w pierwszym roku po oborniku lub po nawożeniu kompostem. Zbiór melonów odbywa się etapami w miarę jak owoce dojrzewają. Dojrzały owoc ma skórkę o intensywnym aromacie oraz bardzo łatwo oddzielającym się od szypułki. Melon w dziewięćdziesięciu procentach składa się z wody. Są niskokaloryczne gdyż sto gram miąższu dostarcza zaledwie czterdzieści kalorii. Sok z dojrzałego melona doskonale nadaje się do gaszenia pragnienia a nektar służy jako środek przeczyszczający i moczopędny. Dojrzałe i słodkie melony zazwyczaj spożywa się w postaci surowej ale można go również przetwarzać. Patison jest odmianą dyni zwyczajnej i pochodzi z Ameryki Środkowej. Szczególne miejsce zajmuje obecnie w kuchni Europy południowej. Jest bardzo smaczny ale niestety niedoceniany jako warzywo w kuchni polskiej choć należy do warzyw bardzo delikatnych w smaku i na dodatek jest bardzo zdrowy gdyż zawiera dużo witaminy C oraz potasu. Jest bardzo ceniony w żywieniu dietetycznym gdyż jest warzywem lekkostrawnym a dzięki takim właściwościom jest zalecany dla osób z nadwagą oraz z nadciśnieniem. Patisona można spozywać w każdym momencie jego wzrostu gdyż bardzo dobry jest zarówno młody jak i starszy owoc patisona. Z patisona można przygotować wspaniały bigos warzywny, można go faszerować, panierować lub podawać przyrządzony jak kalafior. Patison nadaje się również do marynowania. Patison rośnie praktycznie aż do pierwszych przymrozków i w takim okresie można go zbierać. Należy do warzyw odpornych na choroby oraz szkodniki. Można go pogryzać na surowo lub przetwarzać. Patisony mogą osiągać rozmiar dużego talerza lecz najlepsze są te najmniejsze, mało dojrzałe. Warzywa dyniowate mają wiele zalet smakowych ale niestety nie są doceniane w kuchni. Ponieważ są bardzo bogate w karoten, witaminę C, kwas foliowy, błonnik i składniki mineralne to powinny być bardziej doceniane i gościć na naszych stołach w niemal codziennych posiłkach. Wczesna jesień to pora kiedy w każdej kuchni powinny być przygotowywane potrawy z dyni, kabaczków, patisonów oraz cukinii. To czas na zbiory i przetwarzanie. Ponieważ warzywa dyniowate są bogate w błonnik nierozpuszczalny powinny się znaleźć w każdej diecie odchudzającej. Należą one do warzyw niskokalorycznych i beztłuszczowych. W swym składzie mają duże ilości beta karotenu i prawie nie mają sodu co jest bardzo ważne w diecie dla osób z nadciśnieniem. Ponieważ mają również działanie lekko przeczyszczające znajdują swe zastosowanie do wykonania takich potraw jak zupy oraz sałatki i desery. Inna zaletą warzyw dyniowatych jest to iż posiadają niską zdolność wiązania azotanów z gleby czyli w tych warzywach nie odkładają się metale ciężkie znajdujące się w glebie i dlatego mogą być używane w żywieniu niemowląt po ukończeniu przez nie szóstego miesiąca życia.